صد دانه بپاشیم ز گل دشت
و دمن را 

 ازریشه  بچینیم  علف  هر
ز چمن را

 سرمست  کند بوی گلابش تو
ومن را

پیش قدمش  دود کنیم  مشک
 ختن را

 نوروزبرقص آورد هر توبه
شکن را

 در سفره دل پهن کنیم عشق
وطن  را

عید  است  بیا  تا  که
 بکاریم  چمن را

صد خار  اگربود  براه گل 
 و  سوسن

 آن گل  که دهد مژده ی
 نوروزشما را

 هر گل که در امد ز
دروازه ی نوروز

 قمری   غزل   خواند  و 
بلبل    ترانه

 عید است بیا سبز کنیم
خانه ی خود را

ازبهرکه خوانم من این شعر
اهورائی خود را

با من تو بگو تا چکنم این
دل سودائی خود را

با با ل که پرواز دهم
 قصه   شیدائی خود را

در دفتر کی ثبت کنم صبر و
شکیبائی خود را

تصویر کدام  پرده کنم درد
تماشائی  خود  را

در بهر که جویم من آن
مرغک دریائی خود را
 

جانا  بکه  گویم  من
 این   قصه  تنهائی  خود را

خونین  شده  این دل  چو لاله  زغــم در  فراقـت

امروزکه چون مرغک بی با ل
و پری مانده زپرواز

تا  این دل  شیدائی  من
 سوخته  در آتش  هجرت 

در پرده  جانم  هزار
 نقش   ز دردهای   نهانست

گم  شد دل  زارم  بصحرای
غم و وادی  هجران